Ik blijf positief
Ik heb nooit problemen gehad met de mensen rondom mij, zowel op professioneel vlak als in mijn privéleven. Ik heb altijd zonder schroom over mijn ziekte en behandeling gepraat. En zolang ik kan staan, beweeg ik!
Lees meerIk heb nooit problemen gehad met de mensen rondom mij, zowel op professioneel vlak als in mijn privéleven. Ik heb altijd zonder schroom over mijn ziekte en behandeling gepraat. En zolang ik kan staan, beweeg ik!
Lees meerIk werk als leerkracht. Op school heb ik eerst niks verteld over mijn ziekte. Maandenlang wist ik niet wat er precies mis was met mij. Ik had op dat moment vooral last van anale scheurtjes en erna een anaal abces. Dat zijn niet meteen gespreksonderwerpen voor in de leraarskamer.
Lees meerToen Daisy me vertelde dat ze ziek was, had ik wel al gehoord van de ziekte van Crohn, maar ik wist niet precies wat het inhield. Voor mij maakt het helemaal niets uit.
Lees meerIk volg al tien jaar dezelfde behandeling. Mijn collega’s zien een duidelijk verschil.
Lees meerEr zijn verschillende dingen in ons leven die soms voor kopzorgen zorgen. Reizen, bijvoorbeeld.
Lees meerMijn meter en peter zijn heel belangrijk voor mij. We hebben altijd een sterke band gehad, en die is de laatste jaren nog hechter geworden. Mijn meter luistert als ik het moeilijk heb.
Maar soms wil ik niet praten. Dan ga ik gewoon bij hen langs en zitten we samen in de zetel. Op zulke momenten kom ik volledig tot rust.
Lees meerDoor de jaren heen heb ik heel veel verschillende medicatie gekregen. Die medicatie helpt altijd voor even, tot mijn lichaam er niet meer op reageert. Dan begint de zoektocht opnieuw naar iets anders.
Lees meerMijn vriend is mijn eerste grote liefde. We leerden elkaar kennen toen ik 17 was. Van bij de eerste symptomen was hij er voor mij. Altijd, en onvoorwaardelijk. Daar voel ik me soms schuldig over.
Lees meerIk heb een goede band met mijn ouders en mijn jongere zus. Ze hebben me altijd enorm gesteund. Het moet voor hen niet makkelijk geweest zijn. Eerst de operaties, de stoma en dan ook mijn relationele problemen.
Lees meerDaisy geeft veel van zichzelf en aan de mensen die ze graag ziet. Soms gaat ze over haar eigen grenzen en dan wordt ze ziek. Hoe kan ik vermijden dat ze zichzelf voorbijloopt?
Lees meerIk ben heel positief ingesteld. Altijd al. De ziekte heeft dat niet veranderd. Ik ben wel veel bewuster gaan leven, vooral op het vlak van gezondheid.
Lees meerMijn beste vrienden weten alles over mijn ziekte. Ze zien het ook aan mij als ik me niet goed voel. Als we op stap zijn, helpen ze mee om zo snel mogelijk een toilet te vinden voor mij.
Lees meerToen ik echt ziek was, kwam ik uiteraard niet vaak buiten. Sinds ik terug de draad wat heb opgenomen, heb ik opnieuw een sociaal leven. In het begin was het moeilijk. Alleen al het idee dat ik een hele dag weg zou zijn van thuis, gaf me stress.
Lees meerIn tegenstelling tot veel andere patiënten, ben ik altijd goed begeleid geweest door mijn artsen.
Lees meerDoor de jaren heen heb ik vaak last gehad van de verschillende neveneffecten van mijn ziekte. In het begin moest ik bijvoorbeeld voortdurend naar het toilet. Ook de vermoeidheid had een grote impact op mijn leven en ik zag er zo opgeblazen uit. Bovendien had ik het emotioneel heel moeilijk. Daardoor verkeerde ik tien jaar lang in een overlevingsmodus.
Lees meerAls familie hangen we erg sterk aan elkaar. We hebben altijd goed kunnen praten over Kathleens ziekte. En we hebben altijd alle ellende samen getrotseerd, als gezin. Hadden we een andere keuze, dan?
Lees meerIk ben nog jong, maar ik maak me wel zorgen over mijn toekomst. Ik wil graag een toffe job en een gezin, maar gaat dat wel lukken? Wil ik niet te veel?
Lees meerCrohn en colitis ulcerosa zijn geen ‘oudemensenziektes’ meer. Ook heel wat jongeren krijgen de diagnose. Vaak zijn dat nog tieners. Dat is een heel gevoelige leeftijd, en veel jongeren vinden het moeilijk om over hun ziekte te praten.
Lees meerMijn beste vrienden zijn al van in het begin op de hoogte van mijn ziekte. Maar ik loop er niet mee te koop. Ik praat er niet makkelijk over. Ik wil niet dat mensen medelijden met me hebben of dat ze me anders gaan behandelen.
Lees meerHoe ik me voel hangt echt af van periode tot periode. Ik kan me wekenlang heel slecht voelen en dan nadien weer een stuk beter. Dat heeft vaak te maken met wat er in mijn omgeving gebeurt. Ik ben heel vatbaar voor stress.
Lees meerMijn vriendinnen kregen allemaal kinderen rond hun dertigste. Ook ik had een grote kinderwens. Maar op dat moment was ik alleen.
Lees meerDe beginperiode van Kathleens ziekte was erg moeilijk voor ons gezin. We maakten ons in de eerste plaats natuurlijk heel veel zorgen. Maar het bracht ook heel wat praktische rompslomp met zich mee. Wij regelden zoveel mogelijk, om haar zo weinig mogelijk te belasten. Ze was toen nog maar 15. Dan is dat logisch, toch? Maar makkelijk was dat niet.
Lees meerIk ben de jongste van vier. Ik heb twee oudere broers en een zus. Ze waren allemaal best wel bezorgd om mij toen ik ziek werd. Ook mijn mama heeft veel gepiekerd. Dat doet ze nu nog altijd.
Lees meerToen ik nog niet wist dat ik de ziekte van Crohn had, vond ik het heel moeilijk om over mijn pijn te praten. Ik vond dat vooral gênant. Geef toe: anale scheurtjes zijn niet meteen het gezelligste onderwerp.
Lees meerIk schaam me niet voor mijn ziekte. Waarom zou ik? Ik ben altijd eerlijk geweest tegen mijn familie, vrienden en klasgenoten. Was dat wel een goed idee? Dat vraag ik me nu soms af.
Lees meerIk werk nu een 20-tal jaar in Brussel bij dezelfde firma, waarvan 17 jaar onder dezelfde baas. We werken goed samen en ik heb mijn ziekte nooit weggestoken.
Lees meerIk heb veel geluk met de mensen in mijn onmiddellijke omgeving. Vooral mijn man William is echt mijn rots in de branding.
Lees meerIk moet heel vaak naar het toilet en dat moet dan zo snel mogelijk. Daarom kreeg ik een gehandicaptenkaart.
Lees meerKathleen was 15 jaar toen ze de eerste keer ziek werd, bijna 35 jaar geleden. We herinneren het ons als de dag van gisteren. Ze had last van fistels, en moest meteen geopereerd. Daar zaten we dan, nagelbijtend in de wachtkamer. Zonder te weten wat er met onze puber scheelde.
Lees meerIk vind van mezelf dat ik sociaal ben. Maar in het secundair had ik niet zoveel vrienden. Ik was vooral bezig met mijn schoolwerk en voelde me vaak een vreemde eend in de bijt.
Lees meerThema's