Ik kom vrij assertief over, maar dat is soms ook maar een façade. Initiatieven zoals de toiletpas vind ik geweldig. Ik heb er zelf ook één sinds afgelopen zomer, maar ik heb hem nog nooit gebruikt. Vaak gewoon omdat ik het vergeet. Uit angst om geweigerd te worden betaal ik meestal gewoon.
Lees meer
Ik heb mijn ziekte dan wel onder controle, het heeft nog altijd een serieuze impact op mijn leven. Vooral in hoe ik zelf omga met gezondheid. Zo heb ik mijn studiekeuze volledig omgegooid omdat ik zelf mensen wil helpen zoals mijn kinesist dat voor mij heeft gedaan. Ik let ook op mijn voeding en drink geen alcohol.
Lees meer
Ik ben niet heel open over mijn ziekte, maar ik verberg het ook niet. Mijn vriend, dichte vriendinnen en familie zijn volledig op de hoogte. Zij waren er ook van bij het begin bij.
Lees meer
Ik ben al 7 jaar samen met mijn vriend Joris. We waren al even een koppel toen ik ziek werd. De ziekte heeft wel een impact gehad op mijn relatie, maar vooral omdat ik hem niet tot last wilde zijn.
Lees meer
Ik was al getrouwd met Delphine toen ik ziek werd. Het was een serieuze klap voor haar. We hadden net een kindje en ik kon niks doen. Ik was ziek, lag de hele tijd in bed.
Lees meer
Mijn mama was altijd heel bezorgd. Soms te. Ik deed te veel, ging altijd net een stapje verder. Tegen mij zei ze altijd: “Leg jezelf toch niet zoveel druk op.”
Lees meer
Altijd luisteren naar je lichaam, dat is de belangrijkste les die ik de afgelopen jaren leerde. Rusten wanneer je moe bent, gezond eten als je daar nood aan hebt, sporten als je energie hebt, … Ik heb daarin een goede balans gevonden, maar dat was niet zo makkelijk.
Lees meer
Ik ben 7 maanden samen met mijn vriend. Hij is enorm begripvol. Echt mijn rots in de branding. Dat was in mijn vorige relatie niet altijd het geval. Ik ben lang samen geweest met mijn vorige vriend. Hij was op de hoogte van mijn ziekte, maar hij toonde niet altijd evenveel begrip.
Lees meer
De afgelopen vier jaar waren allesbehalve makkelijk. Ik wou aanvankelijk niets met mijn ziekte te maken hebben. Ik schaamde me enorm. Dat is wel beter nu. Ik zit in allerhande groepen op sociale media waarin patiënten hun verhaal kwijt kunnen. Daar vind ik veel steun.
Lees meer
Mijn dichtste vrienden weten dat ik de ziekte van Crohn heb. Ze tonen wel begrip, maar het heeft toch een serieuze impact op mijn sociaal leven.
Lees meer
Het is niet evident om een normaal leven te leiden met de ziekte van Crohn. Maar het kan wel. En de juiste mindset is daarbij essentieel. Ik ga daarom ook al twee jaar naar een psycholoog om me te helpen bij dat proces.
Lees meer
Ik ken mijn vriend vijf jaar. We leerden elkaar kennen toen ik al ziek was, dus mijn Crohn kwam vrij snel ter sprake. Ik dacht: ofwel loopt hij nu zo snel als hij kan weg, of hij blijft.
Lees meer
Ik heb elke dag last, vooral van de vermoeidheid. Buikpijn en dringend naar het toilet moeten, daar heb ik gelukkig niet zoveel last van. Ik hou het ook vaak op. Omdat ik het gevoel heb dat ik niet anders kan.
Lees meer
Ik heb ondertussen leren leven met mijn ziekte. Maar het was een enorme aanpassing. Vooral de vermoeidheid weegt door. Ik kan daarom niet alles doen wat mijn leeftijdgenoten doen. Ik ga graag uit, maar dan ben ik de dag erna kapot.
Lees meer
Een chronische ziekte hebben, daar kon ik me in het begin niet veel bij voorstellen. Ik had geen idee hoeveel impact het op mijn leven zou hebben. Omdat mijn symptomen enorm de kop opstaken tijdens stresserende periodes, kon ik niet anders dan mijn universitaire studies opgeven. Economie TEW bleek gewoon te zwaar. Ik kreeg mijn diagnose in juni – tijdens de examens – en de arts raadde me aan om uit te rusten tijdens de zomervakantie. Dus ook geen herexamens meedoen.
Lees meer
De eerste jaren van onze relatie waren zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik leerde mijn toekomstige man kennen in mijn laatste jaar in het secundair, hij studeerde toen in Leuven. We waren jong, we gingen uit en deden alles wat jonge koppels doen, maar ik was in die periode ook heel veel ziek. Mijn diagnose kreeg ik trouwens pas een paar dagen na ons huwelijk.
Lees meer
Ik was nog heel jong toen ik de eerste keer ziek werd, amper 18 jaar. Mijn moeder heeft me in de eerste jaren van mijn ziekte en voordat ik was getrouwd, heel goed verzorgd. Ze heeft veel schrik gehad, weet ik, ook al werd dat toen niet zo gezegd.
Lees meer
Ik ging nog naar de middelbare school toen ik te horen kreeg dat ik Crohn had. Ik was best zenuwachtig om het tegen mijn klasgenoten te vertellen. Op een bepaald ogenblik moesten we in het vak psychologie praten over onze angsten. De leerkracht had me op voorhand gezegd wat we gingen bespreken en stelde voor om van de gelegenheid gebruik te maken om iets te vertellen over mijn ziekte. Uiteindelijk stemde ik toe.
Lees meer
Een paar maanden nadat ik mijn diagnose kreeg werd er een patiëntenvereniging opgericht, de Crohn- & Colitis ulcerosa Vereniging vzw. Ik heb me meteen als vrijwilliger aangemeld en werd secretaresse van Brabant. Dat heb ik een aantal jaren gedaan tot me dat te zwaar viel. Ik werkte toen ook nog fulltime en de twee combineren vormde een aanslag op mijn gezondheid. Ik bleef wel lid en nam zoveel mogelijk aan hun activiteiten deel.
Lees meer
Zoals vele jonge koppels wilden mijn man en ik graag een huis kopen, ons eigen plekje. Maar dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad, door mijn ziekte. De medische vragenlijst die je verplicht moet invullen zorgde ervoor dat ik geen schuldsaldoverzekering kon afsluiten, een vereiste om een lening te kunnen krijgen.
Lees meer
Familiefeestjes, de eindejaarsperiode, etentjes, ik let steevast op wat ik eet en drink en toch heb ik altijd prijs. Altijd. Ik zou kunnen beslissen om nooit meer op een uitnodiging in te gaan. Dat zou me een hoop miserie besparen. Maar dat doe ik niet, ook al weet ik dat ik last ga krijgen. Ik geniet te veel van het sociaal contact, van mijn familie en van mijn vrienden. Uit gemak de plezierige momenten van het leven aan mij voorbij laten gaan, dat zie ik niet zitten.
Lees meer
Ik ben een trotse vrouw en zie er graag goed uit. Als ik uitga, dan besteed ik daar ook aandacht aan. Een mooi kleedje, wat lippenstift, eens naar de kapper, waarom ook niet? Maar op één of de andere manier aanvaarden mensen dat niet als je ziek bent. Ben je ziek, dan moet je er ook zo ellendig mogelijk uit zien. Anders komt de twijfel.
Lees meer
Ik woon al enkele jaren gelukkig samen met mijn partner en onze twee kinderen. Ik had al andere relaties gehad, maar dit voelde anders. Het zat meteen goed. Ik heb hem verteld over mijn ziekte op restaurant tijdens onze eerste date.
Lees meer
Na ons huwelijk gaf Andy aan ook zelf een kinderwens te hebben. Maar dan zou hij moeten stoppen met zijn medicatie en dat was geen optie. We beseften dus snel dat er geen kindje zou komen.
Lees meer
17 jaar. Zo oud was Andy toen hij te horen kreeg dat hij colitis ulcerosa had. Na zijn diagnose heeft hij meer dan twee maanden in het ziekenhuis gelegen. Ik heb Andy leren kennen toen hij 25 jaar was. Ik hem nooit gekend zonder zijn ziekte.
Lees meer
Ik ben afkomstig uit Rwanda. Ik kwam alleen naar België toen ik 12 jaar oud was. Net na de genocide in mijn thuisland. Mijn moeder wou dat mijn zus en ik naar veiligere oorden trokken omdat mijn vader en broer het geweld niet overleefd hebben. Ondanks alles heb ik best goede herinneringen aan Rwanda, ik vind het een prachtig land. Mijn leven is wel helemaal anders dan hoe ik het mij als kind had voorgesteld.
Lees meer
“Kinderen?” Dat is een vraag die je als vrouw heel veel krijgt. Zeker als je geen kinderen hebt, valt het op hoe dikwijls je ze krijgt. Wij hebben geen kinderen, door mijn ziekte. Maar dat is oké. We zijn ook content.
Lees meer
Twee jaar geleden trok Ann bij me in. Ik steun haar waar ik kan, dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik zie bijvoorbeeld aan haar gezicht wanneer ik haar beter met rust laat.
Lees meerThema's