Ik moet denken aan mezelf

daisy_driesluyten8

Mijn mama was altijd heel bezorgd. Soms te. Ik deed te veel, ging altijd net een stapje verder. Tegen mij zei ze altijd: Leg jezelf toch niet zoveel druk op.”

Mijn ouders hebben mij geleerd om te leren genieten en niet altijd te focussen op presteren. Dat is niet altijd zo geweest. Mijn papa heeft twee zware ongelukken gehad waardoor hun leven drastisch veranderd is. Ze beseffen daardoor dat er meer in het leven is dan alleen maar werken en geld verdienen. Ik heb lang mijn sociaal leven opzij gezet voor mijn studies. Dat was op zich geen slechte beslissing, maar ik zou het nu misschien wel anders aanpakken. Je moet de rekeningen kunnen betalen, maar ook kunnen genieten van het leven samen met degenen die je graag ziet.

Eerste opstoot 

In 2014 kreeg ik een eerste echte opstoot. Toen heb ik drie maanden heel diep gezeten. Ik kon niet meer werken, ik was constant moe. Ik was 23 jaar en ik wilde werken en me bewijzen. Maar mijn lijf zei nee, een keiharde realiteit om mee om te leren gaan. Ik ben toen hard tegen de muur gebotst. De oorzaak van die opstoot lag aan een combinatie van factoren. Mijn zorgbehoevende papa, mijn mama die toen in het ziekenhuis was opgenomen, … En uiteraard ook de veeleisende job die ik op dat moment deed. Ik werkte soms tot 10u per dag, ik verzorgde mijn papa en regelde alles voor de zaak van mijn mama die toen in het ziekenhuis lag. Mijn broer was een enorme steun en toeverlaat gedurende die periode, maar het bleef veel natuurlijk. Het is niet vreemd dat mijn lichaam er toen even mee is opgehouden. Ik was fysiek en mentaal volledig op.

Grenzen bewaken 

Ik heb toen beslist om te veranderen van job, en vooral om ook op andere vlakken mijn grenzen te bewaken. Ik ben niet verantwoordelijk voor iedereen. Ik moet soms aan mezelf durven denken. Daarom ben ik heel vaak bij mijn vriend. Het was geen evidente beslissing om tegen mijn ouders te zeggen dat ik hun ondersteuning er niet voltijds kon bijnemen. Dat was heel zwaar, ik voel me daar nog altijd enorm schuldig over. Ze begrijpen het volledig, maar ik zit er zelf mee in. Mijn mama zorgt al 25 jaar voor mij en dan kan ik niet hetzelfde doen? Dat is moeilijk. Maar het is nodig. Hier bij mijn vriend heb ik rust en stilte. Hier kan ik echt thuiskomen. Dat heb ik echt nodig. Mijn vriend heeft me ook geholpen om soms aan mezelf te denken. Soms moet je een muurtje durven optrekken, al is het maar voor even.” Dat is wat ik nu probeer te doen.