Moeilijke zwangerschappen
Ik heb jarenlang geen last gehad van mijn ziekte. Tot ik ineens de ene opstoot na de andere kreeg. Het was alsof mijn lichaam de ziekte herontdekte. Gelukkig bracht nieuwe medicatie snel soelaas.
Ik had samen met mijn man William een heel sterke kinderwens, dus ik was enorm blij toen de dokter groen licht gaf voor een eerste zwangerschap. Ik stopte met medicatie van zodra ik zwanger was van onze oudste zoon Nathan. Ik kreeg echter een zware opstoot. Ik had veel pijn, was elke dag misselijk, ik had voortdurend diarree en was doodop.
Ik bleef verder werken, maar ik was vaak afwezig en ik moest soms 12 keer per dag naar het toilet. Omdat ik ervoor nooit over mijn ziekte gepraat had, kon ik op niet veel begrip rekenen bij mijn werkgever en collega’s. Ze wisten wel dat ik Crohn had, maar dat maakte niet veel uit. Er hing soms een briefje aan mijn computerscherm waarop stond hoeveel langer mijn collega’s die dag gewerkt hadden. Dat is geen omgeving waarin je open en eerlijk over je ziekte praat. Ik deed gewoon verder en trok het mij niet te veel aan, maar dat lukte niet altijd. Ik heb toen ‘s avonds vaak steun gezocht bij William.
9 maanden plat liggen
Na Nathans geboorte, was ik vrij snel opnieuw zwanger van Bavo. Met opnieuw dezelfde symptomen. Een vlekkeloze zwangerschap was niet voor mij weggelegd. Na de geboorte van Bavo werd ik ontslagen. Ik snap het standpunt van de werkgever wel, maar ik kan er anderzijds ook niet aan doen dat ik ziek ben. Ik vond dat enorm jammer, want ik deed die job heel graag.
Ik vond snel een nieuwe job en na enkele jaren beterschap, besloten we voor een derde kind te gaan. Toen ik vijf weken zwanger was, kwam ik in een zwaar auto-ongeluk terecht. Alles was gelukkig goed met de baby, maar ik moest verplicht plat liggen tot het einde van de zwangerschap. Waarop ik opnieuw werd ontslagen. Na de geboorte van Levi bleef ik thuis. Ik had geen andere keuze, want mijn ziekte had toen een hoogtepunt bereikt.