Mijn ziekte is geen probleem voor mijn vriend
Ik ken mijn vriend vijf jaar. We leerden elkaar kennen toen ik al ziek was, dus mijn Crohn kwam vrij snel ter sprake. Ik dacht: ofwel loopt hij nu zo snel als hij kan weg, of hij blijft.
Ik heb het hem gezegd toen we in de auto zaten. Ik hoopte dat hij goed zou reageren, want anders hoefde het voor mij niet. Hij kende de ziekte van Crohn niet, dus ik heb hem alles zo goed mogelijk proberen uitleggen.
Ik vind het belangrijk dat hij weet wat de ziekte precies inhoudt en hij beseft ook wel wat voor een tol het soms kan eisen. Hij heeft altijd heel goed gereageerd: begripvol en attent. Hij helpt waar hij kan en draagt echt zorg voor mij. Ook zijn familie heeft er nooit een probleem van gemaakt. Ik wist niet goed hoe zij zouden reageren op het feit dat hun zoon samen was met iemand die ziek is. Gelukkig waren zij heel begripvol en kende zij zelf iemand die de ziekte heeft.
Toch had hij in het begin niet echt door hoe serieus het was. Toen we nog maar een maand samen waren, gingen we uit eten met zijn vrienden. Ik voelde me niet goed en ging snel naar huis. En diezelfde nacht nog moest ik met spoed naar het ziekenhuis. Dat was schrikken voor hem, en meteen ook een wake-up call over de ernst van mijn ziekte.