Mijn juf geloofde me niet

daisy_driesluyten15-1

Ik vind van mezelf dat ik sociaal ben. Maar in het secundair had ik niet zoveel vrienden. Ik was vooral bezig met mijn schoolwerk en voelde me vaak een vreemde eend in de bijt.

Ik praatte niet over mijn ziekte, toen. Zeker niet na een incident met een van mijn leerkrachten. Ik kwam net uit het ziekenhuis en de arts had me gezegd dat ik de hele herfstvakantie moest rusten. Ik mocht van hem niet meedoen met de testen na de vakantie. Maar de juf geloofde me niet. Zelfs niet met een doktersbriefje.

Ze wou de arts persoonlijk spreken omdat ze dacht dat ik gewoon lui was en het in mijn hoofd zat. Zij was nota bene de eerste leerkracht die ik vertelde dat ik Crohn had en dan krijg je zo’n antwoord. Dat was echt een slag in mijn gezicht. Dat zal ik nooit vergeten.

Weg met negativiteit

Niet iedereen kan even goed om met de ziekte. Eigenlijk ben ik er enkel open over tegen mijn ouders, mijn vriend en de vrienden die ik ken van de hogeschool. Zij kennen mijn struggle en snappen echt wat ik doormaak. Tegen hen kan ik alles vertellen. We lachen er ook gewoon vaak mee. En ze komen eens langs als ik te moe ben om op café te gaan. Die steun doet me enorm veel deugd. Ik heb een rust gevonden die ik lang niet had. Als mensen mijn ziekte in vraag stellen, het minimaliseren of denken dat het een kwestie van niet willen is, dan trek ik me dat enorm aan. Dat probeer ik los te laten. De mensen die het dichtst bij mij staan, snappen het gevecht in mijn hoofd en in mijn lichaam. Dat is het belangrijkst.