Ik schaam me niet voor mijn ziekte. Waarom zou ik? Ik ben altijd eerlijk geweest tegen mijn familie, vrienden en klasgenoten. Was dat wel een goed idee? Dat vraag ik me nu soms af.
IMeestal wel. De meesten reageren heel positief en steunen me enorm. Ook mijn klasgenoten hebben veel begrip. Logisch, misschien: als studenten verpleegkunde kennen ze de ziekte.
Ik hoorde niets meer van haar
Maar iedereen gaat er anders mee om. Mijn beste vriendin kan er moeilijk mee overweg. Nadat ik mijn diagnose kreeg, probeerden we nog af te spreken, maar dat ging niet altijd. Ik was vaak te moe. Na een tijdje hoorde ik niets meer van haar. Dat vind ik vreselijk. Dat zo’n ziekte een vriendschap kan verpesten. Dat sommige mensen daar gewoon geen begrip voor hebben. Ik kies er toch niet voor om ziek te zijn?
Geen sociaal leven, geen lief
Door de vermoeidheid, en omdat mijn studies zoveel van me vergen, heb ik geen al te druk sociaal leven. Wel probeer ik af en toe iets leuk te doen. Naar de cinema gaan lukt me nog net, iets gaan drinken is al lastiger. Ik ben nooit een fuifbeest geweest, maar ik ging wel al eens graag op café. Dat gaat nu niet meer.
Ik vind dat jammer: zo leer ik geen nieuwe mensen kennen. Mijn mama heeft gelijk als ze zegt dat ik buiten moet komen als ik een vriend wil, bijvoorbeeld. Hij gaat hier niet op een dag voor de deur staan, natuurlijk. De tijd dat ik nog geloofde in mijn prins op het witte paard ligt al lang achter mij. Jammer.
