Mijn relatie met mijn gastro-enteroloog
Toen ik 28 was, onderging ik een heel zware rugoperatie omdat ik last had van een stevige hernia. Het herstel verliep langzaam en traag. Ik ben vandaag nog altijd erg moe, en ik heb vaak last van hevige rugpijn.
De operatie verliep succesvol, verzekerde de chirurg me. Daarom ging ik vrij snel weer aan het werk als docent elektrotechniek. Maar elke dag was een martelgang en de nachten waren niet veel beter. Minstens één keer per nacht stond ik op om naar het toilet te gaan. Diarree met slijm en bloed gevolgd door een normale stoelgang.
Een brute diagnose
Mijn huisarts schreef me antibiotica voor. Maar die hielpen niet. Volgens het onderzoek van mijn stoelgang was er niets aan de hand. Maar mijn klachten bleven aanhouden, dus verwees hij me door naar een gastro-enteroloog. Na een pijnlijke rectoscopie en colonoscopie vertelde de specialist me dat ik de ziekte van Crohn had. Zonder verdere uitleg. Maar ik had geen flauw idee wat dat betekende en internet was er toen nog niet. Gelukkig gaf mijn huisarts me wat meer uitleg. Hij vertelde me dat het om een chronische ziekte ging en dat ik vanaf dan een levenslange behandeling nodig had.
Van opstoot naar remissie naar opstoot
In het begin nam ik zes pillen per dag tegen de ontsteking, telkens op een vast tijdstip en met een glas water. Dat is niet zo praktisch en al helemaal niet discreet. Het was ook helemaal niet genoeg. Elke avond moest ik een lavement nemen.
Op een bepaald moment raakte de ontsteking toch onder controle en ging het beter. Ik moest ‘maar’ twee pillen per dag nemen. Tot ik zo’n twee jaar later weer een opstoot kreeg. Ik had diarree en vreselijke buikpijn: het leken wel messteken. Anderhalf jaar lang had ik weinig last gehad, en ik was de ziekte zelfs al bijna vergeten. Toen de gastro-enteroloog me bevestigde dat ik een opstoot had, stortte ik in. “Ik had je gezegd dat de ziekte in remissies en opstoten zou evolueren”, herinnerde de specialist me heel droog.
Een zoektocht naar de juiste gastro-enteroloog
Op dat moment besefte ik dat ik voor altijd vasthing aan mijn gastro-enteroloog. Daarom ben ik heel snel op zoek gegaan naar een veel menselijkere dokter. Een wereld van verschil! Jammer genoeg overleed hij twee jaar later en moest ik opnieuw op zoek. Die vond ik vrij snel, maar twee jaar later verhuisde hij naar Brussel. Uiteindelijk heb ik een dokter gevonden die wel wat terughoudend is, maar hij neemt wel de tijd om naar me te luisteren en mijn vragen te beantwoorden. Ondertussen heb ik al veel gelezen over de ziekte, en weet ik ook wat welke vragen ik hem kan stellen.