Ik wou een kind
Ik woon al enkele jaren gelukkig samen met mijn partner en onze twee kinderen. Ik had al andere relaties gehad, maar dit voelde anders. Het zat meteen goed. Ik heb hem verteld over mijn ziekte op restaurant tijdens onze eerste date.
Hij kende de ziekte van Crohn niet. Het moet voor hem heel vreemd geweest zijn hoe ik de menukaart analyseerde. Daarom legde ik hem heel algemeen uit wat Crohn is. Niet te uitgebreid, want het is niet meteen het meest sexy onderwerp op een eerste date.
Geen grote aanpassing voor hem
Toen we een paar maanden aan het daten waren, ging hij eens mee op controle. Toen heeft hij een infobrochure gelezen om te weten wat de ziekte precies inhoudt. Het is voor hem geen grote aanpassing aan zijn leven omdat ik nog vrij normaal functioneer. We gaan nog altijd op restaurant, reizen samen en bouwen een gezin op. Van mijn ziekte heeft hij nooit een probleem gemaakt.
Jaarlijks gaan we twee keer met vakantie. Eén keer met de kinderen en eén keer zonder. Dan doen we een citytrip met ons tweetjes. Dat lukt prima. Zolang ik mijn medicatie tegen diarree meeneem, is er geen probleem.
Een kind samen
We hebben twee kinderen. Mijn partner heeft een zoon uit een vorig huwelijk en samen hebben we een dochtertje van twee. Door mijn ziekte heb ik daar lang over getwijfeld. Als ik zeker had geweten dat mijn kind Crohn zou hebben, dan had ik er geen, denk ik. Ik wil hem of haar die ellende niet aandoen. Maar ik kon het niet weten. Na veel wikken en wegen zijn we er toch voor gegaan. Met een gevoel van ‘het is nu of nooit’.
Van de artsen mocht ik zwanger worden, als ik rekening hield met enkele voorwaarden. Ik moest me fit voelen en ik mocht geen darmontstekingen hebben. Dat was gelukkig zo, en ik ben heel snel zwanger geworden.
Fysiek zware zwangerschap
Ondanks de gunstige omstandigheden was mijn zwangerschap fysiek erg zwaar. Toen ik drie maanden zwanger was, kreeg ik een opstoot. Ik kon niet anders dan cortisone nemen. Maar de klachten bleven aanslepen: ik had last van diarree, vermoeidheid en pijnlijke gewrichten. Dat heeft enkele maanden geduurd, tot mijn gynaecoloog en gastro-enteroloog me verplichtten een week te rusten in het ziekenhuis.
De bevalling zelf gebeurde via een keizersnede. Ik heb fistels gehad, en dan mag je niet natuurlijk bevallen. Daardoor was de herstelperiode ook vrij zwaar. Maar ondanks de zwangerschap, die allesbehalve vanzelfsprekend was, heb ik er geen seconde spijt van gehad!
Onze dochter is nog te jong om te beseffen wat een chronische ziekte is, maar haar grote broer is wel op de hoogte. Hij weet dat ik ziek ben in mijn buik, voorlopig is dit voldoende als uitleg. Het heeft ook geen onmiddellijke invloed op zijn leven, dus hij is er niet echt mee bezig.