Ik wilde het liefste gewoon thuis zijn

linsey_driesluyten19-scaled-1

Elke dag is anders. De medicatie werkt, maar ik heb nog veel last. Op sommige dagen voel ik me oké, andere dagen kan ik niet opstaan van de pijn en moet ik veel naar het toilet. Ik heb vooral last van diarree en buikpijn.

Leven op een laag pitje

Het helpt niet dat ik al heel lang een spastische darm heb. De anale en pijnlijke vorm van Crohn die ik heb, in combinatie met een spastische darm, heeft een serieuze impact op mijn leven. Ik heb maanden thuis gezeten met ziekteverlof, mijn sociaal leven heeft lang op een laag pitje gestaan. Fysiek heb ik veel moeten doorstaan, maar de mentale impact vind ik nog zwaarder. Ik heb echt moeten wennen aan de nieuwe situatie. De schrik en onzekerheid vind ik het ergste aan ziek zijn. Aan chronisch ziek zijn, want dit gaat nooit meer voorbij. Daar heb ik maanden over gepiekerd.

Genieten van een boterham met kaas

Vandaag ben ik bang om opnieuw zieker te worden. Bang dat ik weer zo’n erge pijn heb als in het begin. Toen had ik anale kloofjes, en dat was vreselijk. Die deden enorm veel pijn. Ik had constant pijn. Ik kon eigenlijk aan niks anders denken. Ik kon niet afspreken met vrienden, niet wandelen, zitten… Ik was gewoonweg geen mens meer. Ik bestond alleen maar uit pijn. Het allerdiepste heb ik gezeten tijdens mijn laatste ziekenhuisopname. Toen kreeg ik twee weken lang sondevoeding. Ik kon niet eten, alleen maar nadenken. Dat was mentaal heel zwaar. Toen besefte ik hoe dankbaar ik mag zijn dat ik nog kan genieten van de eenvoudige dingen. Een gewone boterham met kaas kunnen eten: zalig. Die mentale impact verraste me. Ik verlangde enorm naar thuis zijn, naar terug het normaal leven oppikken.