Ik bots vaak tegen mezelf

crohn-bots-mezelf-daisy

Ik heb leren leven met mijn ziekte, maar ik bots nog altijd tegen mijn eigen mentale muren. Ik wil zoveel doen, maar ik kan het niet. En ook al leer ik het stilaan aanvaarden, het is nog altijd moeilijk. 

Ik heb nog zoveel dromen, maar ik weet niet of ik ze ooit zal kunnen waarmaken. En dat is confronterend, zeker als je ziet dat leeftijdgenoten dat wel kunnen. Afspreken met vrienden lukt niet altijd, uitgaan, weekendjes weg, …Ik wil het allemaal, maar mijn lichaam zegt soms nee. Dat is zwaar, maar ik leer het elke dag een beetje meer aanvaarden.

Een ander onderwerp waarmee ik het vaak moeilijk heb, zijn kinderen. Mijn beste vriendin is recent voor de tweede keer mama geworden. Ik vraag mij dan automatisch af of ik ooit kinderen zal kunnen krijgen. En zal ik dan de energie hebben om ervoor te zorgen? Ik probeer er bewust nog niet te veel aan te denken omdat het nog niet aan de orde is. Maar het schiet wel altijd even door mijn gedachten. Die gedachte loslaten en stoppen met piekeren, dat vind ik het moeilijkst.