Iedereen met Crohn is uniek

karolien_driesluyten10-scaled-1

Op mijn zeventiende kreeg ik de diagnose van de ziekte van Crohn. Dat beïnvloedt mijn leven, maar het bepaalt niet wie ik ben. Al heb ik door mijn ziekte wel veel geleerd. Zo weet ik nu beter waar mijn grenzen liggen. En besef ik dat ik me bij niemand hoef te verantwoorden, ook niet op het vlak van voeding. Alleen ik weet wat ik wel en niet kan eten.

Crohn is niet wie ik ben

Als ik mezelf voorstel aan iemand die ik net leer kennen, vertel ik meestal niet over mijn ziekte. Dat komt gewoonweg niet in me op. Omdat de ziekte nu eenmaal niet is wie ik ben. Crohn maakt geen deel uit van mijn identiteit. Als ik die persoon later beter leer kennen, komt dat onderwerp sowieso wel ter sprake. Want het is natuurlijk wel een deel van mijn dagelijks leven

De ziekte is zo persoonlijk als een vingerafdruk

De meeste mensen kennen de ziekte van Crohn wel. Ze hebben er wel al eens iets over gehoord of ze kennen iemand die het heeft. Meestal denken ze dan dat het een ziekte is waarbij je vaak naar het toilet moet. Eigenlijk weten ze dan nog niets. Want de ziekte is zo persoonlijk als een vingerafdruk. Natuurlijk herken ik soms dingen bij andere mensen met de ziekte, maar toch ervaart iedereen het anders. De meeste mensen hebben bijvoorbeeld vaak last van diarree of moeten meerdere keren per dag naar het toilet. Bij mij is dat eerder uitzonderlijk.

Grenzen bewaken

Doorheen de jaren heb ik geleerd waar mijn grenzen liggen. Ik weet hoe belangrijk het is om regelmatig pauzes in te lassen. Om tijdig nee te zeggen. Om te luisteren naar wat mijn gevoel zegt, en daar ook naar te handelen. Ik besef nu dat ik mezelf niet beperk als ik mijn grenzen stel, maar dat ik zo mezelf net respecteer. Al klinkt het simpeler dan het is. Ik overschrijd mijn grenzen jammer genoeg nog regelmatig. Of ik laat ze overschrijden door anderen. Het is een leerproces met vallen en opstaan.

Mensen die mijn keuzes respecteren

Wat ik ook geleerd heb, is dat ik niemand uitleg verschuldigd ben. Het gaat niemand iets aan waarom ik bepaalde dingen niet eet. Of waarom ik liever niet te laat naar huis ga. Vroeger voelde ik de nood om alles uit te leggen, om mezelf te verantwoorden. Ik was bang dat mensen anders de verkeerde conclusies zouden trekken. Nu weet ik dat je gelijkgestemde en empathische mensen niets hoeft uit te leggen. Met stilzwijgende vanzelfsprekendheid respecteren en herkennen ze mijn keuzes. Ze weten dat die voortkomen uit zelfzorg. Het zijn die mensen waarmee ik mezelf wil omringen in het leven.

Lees meer verhalen van lotgenoten over hoe zij omgingen met hun diagnose.