Het was onze taak om voor haar te zorgen
De beginperiode van Kathleens ziekte was erg moeilijk voor ons gezin. We maakten ons in de eerste plaats natuurlijk heel veel zorgen. Maar het bracht ook heel wat praktische rompslomp met zich mee. Wij regelden zoveel mogelijk, om haar zo weinig mogelijk te belasten. Ze was toen nog maar 15. Dan is dat logisch, toch? Maar makkelijk was dat niet.
Na haar spoedopname volgde een lange revalidatie. Elke dag reden we op en af naar het ziekenhuis in Leuven zodat we bij haar konden zijn tijdens haar herstel.
We hebben nog een andere dochter, Viki. Zij was toen 18 jaar. Oud genoeg dus, dachten we, om voor zichzelf te zorgen op de momenten dat wij weer maar eens in het ziekenhuis waren. Achteraf bekeken denk ik dat we haar toen wat verwaarloosd hebben. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Maar op dat moment was het even doorbijten. We moeten alles op alles zetten voor Kathleen.
Ik weet dat Kathleen zich daar schuldig over voelt. Maar voor ons was dat vanzelfsprekend. Als ouder draag je zorg voor je zieke kind, punt. Dat is nu eenmaal je taak. En ja, we kunnen piekeren over hoe het anders had kunnen zijn. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Daar moeten we mee leren leven.
Elke dag op bezoek
In totaal heeft Kathleen meer dan zes maanden in het ziekenhuis gelegen. Ik was huisvrouw, dus ik kon haar elke dag bezoeken. Ik kon mijn meisje daar toch niet alleen laten liggen? Die bezoekjes waren erg belangrijk voor mij. Want na die eerste weken kreeg ze niet veel bezoek meer. Al deed onze familie wel veel moeite om ons te steunen. Ze kwamen langs, hielpen in het huishouden… Ook toen ze hersteld was en een lange revalidatie voor de boeg had. Elke dag moest ze haar stoma verzorgen, bijvoorbeeld. Dat was in het begin niet vanzelfsprekend.
Er was maar weinig informatie of begeleiding van het ziekenhuis. We moesten het allemaal zelf uitzoeken. Vandaag is dat gelukkig veel beter, ook wat betreft psychologische begeleiding. Dat had Kathleen toen wel kunnen gebruiken, want ze had het enorm moeilijk om haar "nieuwe ik" te aanvaarden.