Durven blootgeven
Ik leerde mijn ex kennen toen ik mijn stoma net een jaar had. Achteraf bekeken was ik op dat moment helemaal niet klaar voor een relatie. Ik had mijn nieuwe lichaam nog niet aanvaard. Zo’n stoma, dat is niet niets.
De dokters hadden destijds razendsnel beslist dat ik er één nodig had. Ik kreeg niet eens de tijd om er iets over op te zoeken. Ik heb er dan ook heel lang over gedaan om te wennen aan die stoma. In het begin was ik ervan overtuigd dat ik voor altijd alleen zou blijven.
Niet mezelf
Ik heb het hem meteen verteld, dat ik ziek ben. Maar ik ben niet in detail gegaan. Ik zei gewoon: “Ik heb de ziekte van Crohn, dat is een darmziekte.” Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel in het ziekenhuis gelegen. Maar ik wilde dat niet allemaal meteen vertellen. Ik wilde hem niet overdonderen.
Ik was vooral bang om alleen te blijven, toen. Ik besef nu dat ik daardoor nooit helemaal mezelf geweest ben. Ik dekte bijvoorbeeld altijd mijn stoma af voor hem. Omdat ik me schaamde en ervan overtuigd was dat hij me lelijk zou vinden. Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat hij het niet honderd procent begreep als ik zei dat ik me niet goed voelde.
Happy single
Het is intussen anderhalf jaar geleden dat onze relatie afgesprongen is. Vandaag kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Ik zit goed in mijn vel en vind het niet erg alleen te zijn. Als ik dan toch iemand zou tegenkomen, dan hoop ik dat hij de ziekte kent. Of tenminste begrijpt. Als ik nu naar mezelf kijk in de spiegel, ben ik blij met wat ik zie. Ik ben blij met wie ik ben. Ik wil me niet meer verbergen. Het is een deel van mezelf, ik heb dat aanvaard. Ik wil dat mijn partner dat ook doet.