De lijdensweg voor mijn diagnose
Ik weet nog maar sinds maart 2018 dat ik de ziekte van Crohn heb. Het waren helse maanden. Het begon nochtans heel onschuldig.
Het was rond kerst het jaar ervoor dat de allereerste symptomen opdoken. Ik kreeg last van anale scheurtjes. Die waren zo pijnlijk dat ik amper kon lopen of zitten. Mijn huisarts zag niets verdachts en hij schreef me een zalfje voor. Maar dat werkte niet. De scheurtjes geneesden niet en de pijn werd alsmaar erger.
Meer aan de hand?
Mijn arts bleef me geruststellen. Hij zei me dat de zalf pas na 12 weken zou werken. Er zat dus niets anders op, dacht ik, dan de resultaten afwachten en de pijn verbijten.
Maar toen ik tijdens een skireis op spoed belandde met acute nierstenen, vertelden de dokters daar me iets helemaal anders. Ze bevestigden wat ik zelf al vermoedde: dat ik me dringend moest laten behandelen voor die anale scheurtjes. Zij dachten dat er misschien wel meer aan de hand was.
Bang om naar het toilet te gaan
En het werd erger. Toen ik terug in België was, ontdekte ik een bult op mijn bil. Dat bleek een anaal abces te zijn dat dringend geopereerd moest worden. Ik liet dat dan ook onmiddellijk doen. De open wonde van het abces, vertelden ze me, zou na 2 weken genezen. Ik hoopte zo dat dit het einde zou betekenen van mijn vreselijke pijn.
De weken na de operatie heb ik echt afgezien. Door de open wonde kon ik niet naar het toilet gaan, zo extreem pijnlijk was dat. Omdat ik bang was naar het toilet te moeten, at ik heel weinig. Het was vreselijk. Ik ben toen, en in de maanden ervoor, 10 kilo afgevallen. Die periode wil ik het liefst van al zo snel mogelijk vergeten.
Van routinecontrole naar ziekenhuisopname
Na 2 weken mocht ik op controle. Vreemd genoeg was de wonde nog altijd ontstoken. Een andere specialist nam toen een echo, en daarop zag hij dat heel mijn dikke darm ontstoken was. Ik werd opnieuw doorverwezen, naar de gastro-enteroloog ditmaal. Hij liet me meteen opnemen in het ziekenhuis.
Ik lag 2 weken in het ziekenhuis met een antibioticakuur om de ontsteking aan te pakken. Ondertussen onderging ik verschillende onderzoeken om te achterhalen wat er precies aan de hand was. Dat ging niet van een leien dakje. Het was uiteindelijk een coloscopie die aan het licht bracht dat ik de ziekte van Crohn had. Die diagnose verklaarde waarom de wonde van mijn abces nog altijd niet genezen was.
Op krachten komen
Dat luchtte me wel een beetje op: eindelijk wist ik wat er aan de hand was. Ik was blij dat ik van de antibiotica af was en dat ik naar huis mocht. Maar de behandeling die ik op dat moment kreeg, had nogal onaangename bijwerkingen. Ik was nog maar net thuis of ik werd erg ziek. Ik moest overgeven en er zat bloed bij. Dat verontruste me meteen. De thuisverpleegkundige die langskwam om de wonde aan mijn bil te verzorgen, raadde me aan om naar het ziekenhuis te gaan.
Daar lag ik dan, opnieuw. Met nieuwe medicatie. Omdat ik intussen al zoveel verzwakt was, kreeg ik sondevoeding. Na een paar weken mocht ik eindelijk naar huis. Sindsdien ben ik niet meer opgenomen. Hopelijk blijft dat zo duren. Mijn laatste bloedresultaten tonen dat de nieuwe medicatie goed werkt. Nu kan ik beetje bij beetje mijn leven opnieuw oppakken.