Mijn Crohn heeft een grote invloed op mijn werkleven

xavier_driesluyten4-1

Ik geef les aan een hogeschool. Toen ik de directeur vertelde dat ik de ziekte van Crohn heb, reageerde hij heel goed. Meer nog: hij dacht onmiddellijk mee na over de aanpassingen die nodig waren om mijn job goed uit te oefenen. Daar heb ik echt geluk mee.

Toiletten op de begane grond

Onze school telt vijf verdiepingen. Alle toiletten bevinden zich op de begane grond. Dat is een probleem voor iemand met Crohn. Daarom ging de directeur meteen akkoord om mij het leslokaal naast de toiletten te geven. Ook toen ik voorstelde om mijn schema aan te passen zodat ik geen les meer hoef te geven op woensdag, was dat geen probleem. Nu plan ik al mijn medische afspraken op woensdag, en hoef ik geen ziektedag op te nemen. Dat is alleen maar positief, niet alleen voor mij maar ook voor de school en de studenten.

“Je hebt geluk dat je ziek bent.”

Een aantal collega’s steunen mij. Daniel, bijvoorbeeld, heeft dezelfde ziekte als ik en is voorzitter van de Waalse patiëntenvereniging. Maar er zijn ook collega’s die jaloers reageren. Dan zeggen ze me: “Jij hebt geluk dat je ziek bent. Je geeft altijd in hetzelfde lokaal les, dus je moet je gerief niet verhuizen. En je hebt elke woensdag vrij!”. Eerlijk gezegd: ik vind dat lastig om te horen. Het gaat om een donker lokaal waar niemand graag lesgaf. En die woensdagen zijn helemaal geen vakantie voor mij: dan werk ik gewoon thuis.

Lang leve de toiletpas

Toch praat ik vrijuit over mijn ziekte met mijn collega’s. Ze weten allemaal goed hoe het zit, maar toch gaat het soms verkeerd. Zo hield ik op een dag samen met een collega toezicht tijdens een examen. Op een bepaald moment moest mijn collega eventjes weg. Ze verdween meer dan een uur. En natuurlijk moest ik net dan dringend naar het toilet. De studenten waren dus tien volle minuten alleen, en natuurlijk maakten ze misbruik van de situatie door volop te spieken. Toen de directie hoorde wat er gebeurd was, legde ik uit waarom ik de zaal moest verlaten. Ik toonde mijn toiletpas, en gelukkig begreep iedereen mijn situatie. Sindsdien krijg ik zelfs een gehandicaptenplaats op de grote parking op de campus. Die parkeerplaats ligt vlakbij de ingang én de toiletten. 

Crohn maakte me menselijker

Het is niet makkelijk om over mijn ziekte te praten met mijn studenten. Toch doe ik het elk jaar bij de kennismaking met mijn eerstejaarsstudenten. Ik leg hen uit dat ik de ziekte van Crohn heb, en dat het wel wat moeilijkheden met zich meebrengt. Dat ik daardoor bijvoorbeeld minder tegen lawaai kan, omdat het mij stress geeft. Ik ga niet in detail, maar vertel hen wel dat ze altijd met mij kunnen komen praten als ze iemand kennen met een soortgelijke ziekte. Ook als ze zelf gezondheidsproblemen hebben, staat mijn deur voor hen open. Ik weet hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vroeger was ik een echte typische ingenieur. Maar mijn ziekte maakt me veel menselijker en attenter. Dat waardeert mijn directie wel.

* De toiletpas kan je aanvragen bij de patiëntenvereniging CCV, op vertoon van een doktersattest. 

Lees meer over de thema’s die aan bod kwamen: