Het is nooit écht feest

crohn-nooit-feest-betty

Familiefeestjes, de eindejaarsperiode, etentjes, ik let steevast op wat ik eet en drink en toch heb ik altijd prijs. Altijd. Ik zou kunnen beslissen om nooit meer op een uitnodiging in te gaan. Dat zou me een hoop miserie besparen. Maar dat doe ik niet, ook al weet ik dat ik last ga krijgen. Ik geniet te veel van het sociaal contact, van mijn familie en van mijn vrienden. Uit gemak de plezierige momenten van het leven aan mij voorbij laten gaan, dat zie ik niet zitten.

Doodziek van champignons

Aangezien ik al 40 jaar lang de ziekte heb zijn de meeste mensen uit mijn omgeving op de hoogte. Soms vragen ze op voorhand waar ze rekening mee moeten houden – ik word bijvoorbeeld doodziek van champignons – of leggen ze het menu dat ze in gedachten hebben aan me voor. Sommigen maken zelfs speciaal dingen voor mij. Heel erg lief, ook al vraag ik dat niet zelf. Als ik iets niet mag eten, dan laat ik het gewoon liggen. Daar doen mijn vrienden ook niet lastig over.

Alcohol drink ik sowieso bijna nooit. Mijn man ook niet. Af en toe een glas cava of champagne, verder niks. Het hoeft niet voor mij, ik amuseer me ook wel zonder. In het begin van mijn diagnose heeft de specialist me ook aangeraden om alcohol te laten. Iets dat ik altijd heb onthouden.

Crohn als tafelonderwerp

Het gebeurt af en toe dat er in het tafelgezelschap mensen zitten die mij nog niet kennen. Als ze dan zien dat ik iets niet eet of iets anders krijg dan de rest van de gasten, dan gebeurt het wel dat ze ernaar vragen. Uit nieuwsgierigheid, slechte reacties heb ik nog nooit gekregen. Meestal zijn mensen geïnteresseerd en willen ze weten wat Crohn inhoudt. Ik houd het bij een oppervlakkige uitleg, want het is niet echt een smakelijk onderwerp natuurlijk.

Zelf de gastvrouw

Vaak organiseer ik de feestjes en etentjes. Niet omwille van mijn ziekte, maar omdat ik er tijd voor heb aangezien ik niet meer werk. De meeste van mijn vrienden werken wel nog en zo heb ik wat om handen. Regelen en organiseren doe ik ook heel graag. Het is vooral daarom en dat het vaker gebeurt dat ik mensen uitnodig, niet omdat ik ziek ben en zo alles beter in de hand kan houden. Ook al is dat mooi meegenomen, natuurlijk.

Ziek op de zetel

Zo’n 11 jaar geleden ben ik gestopt met werken. Ik voel me sindsdien een pak beter. Dat was vroeger, in de eerste tien jaar van de ziekte vaak wel anders. Ik kan de feestjes en etentjes dat ik bij familie en vrienden in de zetel lag niet op twee handen tellen. Ik herinner me dat die periode samenviel met de communiefeestjes van mijn neefjes en nichtjes. Negen keer op tien was ik ziek. Was ik té ziek, dan bleef ik thuis. Zo heb ik heel wat unieke momenten moeten missen.